Lerlijioa gizateriaren arragoa eta gure gizartearen giltzarria da, jendea lotzen duena ez delako soilik. Herri bati identitate zehatza ere ematen dio. Lehen erlijioa unibertsala zen. Maitasunarena zen. Norberaren maitasuna, bere familiaren maitasuna, bere herrialdearen maitasuna eta gizateria osoaren eta Maitasun transzendentearen maitasuna. Maitasuna, jendea lotzen duen ligando hau, garai hartan munduko gauzarik partekatuena zen.
Jende bakarra zegoen, hizkuntza bakarra, erlijio bakarra, Jainko bakarra.
Jainkoa hain zen gertu bere izakiarekin, ezen berarekin hitz egin zuen. Bereziki gizaki guztiak ezagutzen zituen gizaki orok Jainkoa pertsonalki ezagutzen zuen eta izenez deitzen zion bezala.
Horrela, naturaren Legeak eta Jainkoaren Izen Sakratua ezagutuz, gizakia Jainkoarekin harmonian eta komunioan bizi zen.
Baina egun batean Gizonek gorrotoa, gerrak eta gaiztakeriaz gozatu zuten eta graziatik erori ziren. Beraz, Jainkoak alde egin zuen.
Bere izenarekin deitu zioten baina Jainkoak ez zuen erantzun ...
Haien otoitzak eta intsentsua ez ziren zerura igo, libazioak eta sakrifizioak eraginik gabe zeuden.
Beraz, aldamio izugarria eraiki zuten zerura hurbiltzeko. Baina, zenbat eta eraikin gehiago igo, orduan eta gehiago urrundu zen Jainkoa gizateriatik eta ez zuen nahi inork bere izena esatea.
Honela Jainkoak mihiak askatu eta bere herria lurraren lau bazterretara barreiatu zuen. Egun hartaz geroztik, inork ez du Jainkoaren Egiazko Izena ezagutu eta ez du beste ahoskatu.
Beraz, Jainkoaren izena ez zen sekula berdin hitz egiten, beraz, gizonek beste Jainko bat zela uste zuten; Mendeetan zehar, ilusio horren biktima, liskar eta gerra fratrizidak egin zituzten. Erlijio gerretan elkar hil eta errugabeen odola isuri zuten beren Jainkoaren izenean. Jainkoaren haserrea are bortizagoa zen haiengandik, homizidioa egin baitzuten. Kristautasuna eta konponketa bila, hiltzaile hauek, santuak mozorroturik, meskitak, elizak eta tenpluak eraiki zituzten beren otoitz eta otoitzetarako. Euren gaiztakeriaren barkamena dela eta, epiteto ugarirekin deitu zioten, Jainkoak mesedez erantzun ziezaien:
Toru El (zezenaren jainkoa), El Ôlam, (Genesis 21.23), El Elyon (Jainko Gorena), El Shaddai ("Jainko Ahalguztiduna"), El `Olam (" Jainko betikoa "), El 'Hai ( "Jainko bizia"), El Ro'i ("Jainkoa ikusten"), El Elohe Israel ("Jainkoa, Israelgo Elohim"), El Guibor ("Jainkoa indartsua") ... baina Jainkoak ez zuen erantzun
Al-Quddūs (Santifikatua), Al-Ghaffār (Nahi duenari nahi duena barkatzen duena), Al-Haqq (Egia: Ala da Egia Absolutua), Al-Bāsit (Askatzen duena da, bere ona handitzen eta biderkatzen du jakinduriaren arabera) ... baina Jainkoak ez zuen erantzun
Urteak joan ahala, bere isiltasunagatik eta bere urruntasunagatik, Jainkoa Goiena, Ezezaguna, Ezkutua deitu zioten.
Zalantzarik gabe, Jainkoaren izena betirako galdu zen eta inork ezin zion deitu bere benetako izenarekin, baina oraindik bere sinaduraren zigilua geratzen zitzaigun.
Egia esan, Medou Neter edo "Jainkoaren hitzak" ere deituriko hieroglifikoei esker, bere izena bloke aldaezinetan grabatu zen: Amon (JMN) egiptoarren "Jainko ezkutua".
Baina nola ahoskatu JMN?
Bokalizazioa hizkuntza batetik bestera aldagarria denez, JMN hitz beraren transkripzioak aurkitzen ditugu Imen, Imon, Amen, Amon edo Amun forman.
Amāna babiloniarrentzat, Amūnu asiriarrentzat, Amen kristauentzat, Amin musulmanentzat, Amma dogonentzat, Imana ruandarrentzat eta burundarrentzat, Nyame Ashanti eta akanentzat ...
Zoritxarrez jada ezin da jakin Jainkoaren Izenaren bokalizazioa, mBaina ezar dezakegun ziurtasun bakarra zera da, hizkuntza horien guztien bidez, Gizakiak gauza bera adierazi nahi zuela: GUZTIONTZAKO JAINKO BAKARRA DAGOELA.
