Lerlijioa gizateriaren arragoa eta gure gizartearen giltzarria da. Gizonak lotzen dituena ez ezik, herri bati berariazko identitatea ematen baitio. Lehen erlijioa unibertsala zen. Maitasunarena zen. Maitasuna norberarentzat, maitasuna bere familiarekiko, maitasuna norberaren herrialdearentzat eta maitasuna gizateria osoarentzat eta maitasun transzendentearentzat. Maitasuna, jendea lotzen duen ligando hau, garai hartan munduko gauzarik partekatuena zen.
Jende bakarra zegoen, hizkuntza bakarra, erlijio bakarra, Jainko bakarra.
Jainkoa hain zen gertu bere izakiarekin, ezen berarekin solastatu baitzen. Bereziki gizaki guztiak ezagutzen zituen gizaki orok Jainkoa pertsonalki ezagutzen zuen eta izenez deitzen zion bezala.
Horrela, naturaren legeak eta Jainkoaren Izen sakratua ezagutuz, gizakia Jainkoarekin harmonian eta komunioan bizi zen.
Baina egun batean Gizonek gorrotoa, gerrak eta gaiztakeriaz gozatu zuten eta graziatik erori ziren. Beraz, Jainkoak alde egin zuen.
Izenez deitzen zioten, baina Jainkoak ez zuen erantzun ...
Haien otoitzak eta intsentsua ez ziren zerura igo, libazioak eta sakrifizioak eraginik gabe zeuden.
Beraz, aldamio izugarria eraiki zuten zerura hurbiltzeko. Baina, zenbat eta eraikin gehiago igo, orduan eta gehiago urrundu zen Jainkoa gizateriatik eta ez zuen nahi inork bere izena esatea.
Honela Jainkoak mihiak askatu eta bere jendea lurraren lau bazterretara barreiatu zuen. Egun hartaz geroztik, inork ez du Jainkoaren Egiazko Izena ezagutu eta ez du beste ahoskatu.
Beraz, Jainkoaren izena ez zen inoiz modu berean ahoskatu, beraz, gizonek beste Jainko bat zela uste zuten. Mendeetan zehar, ilusio horren biktima, liskar eta gerra fratrizidak egin zituzten. Erlijio gerretan elkar hil eta errugabeen odola isuri zuten beren Jainkoaren izenean. Jainkoaren haserrea are bortizagoa zen haiengandik, homizidioa egin baitzuten. Kristautasuna eta konponketa bila, hiltzaile hauek, santuak mozorroturik, meskitak, elizak eta tenpluak eraiki zituzten beren otoitz eta otoitzetarako. Euren gaiztakeriaren barkamena dela eta, epiteto ugarirekin deitu zioten, Jainkoak mesedez erantzun ziezaien:
Toru El (Zezenaren Jainkoa), El Ôlam, (Jainko Betirakoa), El Elyon (Jainko Gorena), El Shaddai (Jainko Ahalguztiduna), El 'Hai (Jainko Biziduna), El Ro'i (Jainkoa Ikusten), El Elhe Israel (Jainkoa, Israelgo Elohim), El Guibor (Jainko indartsua) ... baina Jainkoak ez zuen erantzun.
Al-Quddūs (Santifikatua), Al-Ghaffār (Nahi duenari nahi duena barkatzen duena da), Al-Haqq (Egia: Ala egia absolutua da), Al-Bāsit (Askatzen duena da, bere ona handitzen eta biderkatzen du jakinduriaren arabera) ... baina Jainkoak ez zuen erantzun.
Urteak joan ahala, bere isiltasunagatik eta urruntasunagatik, Jainkoa Goi-goiena, ezezaguna, ezkutua deitu zioten.
Zalantzarik gabe, Jainkoaren izena betirako galdu zen eta inork ezin zion deitu bere benetako Izenarekin, baina oraindik zegoen bere sinaduraren zigilua.
Izan ere, oraindik Medou Neter edo "Jainkoaren hitzak" izeneko hieroglifikoei esker, bere izena bloke aldaezinetan grabatu zen: Amon (JMN) egiptoarren "Jainko ezkutua".
Baina nola ahoskatu JMN?
Bokalizazioa hizkuntza batetik bestera aldagarria denez, JMN hitz beraren transkripzioak aurkitzen ditugu Imen, Imon, Amen, Amon edo Amun forman.
Amāna babiloniarrentzat, Amūnu asiriarrentzat, Amen kristauentzat, Amin musulmanentzat, Amma dogonentzat, Imana ruandarrentzat eta burundarrentzat, Nyame Ashanti eta akanentzat ...
Zoritxarrez jada ezin da jakin Jainkoaren Izenaren bokalizazioa, mBaina ezar dezakegun ziurtasun bakarra zera da, hizkuntza horien guztien bidez, Gizakiak gauza bera adierazi nahi zuela: GUZTIONTZAKO JAINKO BAKARRA DAGOELA.
