Erlijioaren jatorria: Jainkoaren izen ezkutua

Lerlijioa gizateriaren giltza eta gure gizartearen giltzarria da ez baita jendea lotzen duena soilik; Herri bati nortasun zehatza ere ematen dio. Lehen erlijioa unibertsala zen. Maitasunarena zen. Norberaren maitasuna, familiarekiko maitasuna, herrialdearen maitasuna eta gizateriaren eta maitasun transzendental ororen maitasuna. Maitasuna, jendea lotzen duen liga hau, garai hartan munduko gauzarik partekatuena zen.

Herri bakarra zegoen, hizkuntza bakarra, erlijioa, Jainkoa ...

Jainkoak bere izakiarengandik hain gertu zebilen, berarekin hitz egin zuen. Bereziki ezagutzen zuen gizaki bakoitza eta gizaki bakoitzak ezagutzen zuen Jainkoa pertsonalki eta deitzen zion.

Horrela, naturaren legeak eta Jainkoaren izen sakratua ezagutuz, gizateria armoniaz eta Jainkoarekin harremanetan bizi zen.

Hala ere, egun batean gizakiek gorrotoa, gerrak eta gaiztakeria salatu zituzten eta lotsagabekeriak erori ziren. Jainkoak, beraz, atzera egin zuen ...

Bere izenaz deitu zioten baina Jainkoak ez zuen erantzun ...

Beren otoitzak eta intsentsua ez ziren gehiago zerura igo, beren libazioak eta sakrifizioak eraginik gabe geratu ziren ...

Beraz, aldamio erraldoi bat eraiki zuten zerura hurbiltzeko. Baina, zenbat eta eraikuntza gehiago igo, orduan eta gehiago Jainkoak gizateriatik urrundu eta nahi zuen inork baino gehiago bere izena izendatzeko.

Horrela Jainkoak hizkuntzak desegin zituen eta bere herria lurreko lau ertzetara barreiatu zuen. Egun horretatik aurrera, inork ez du Jainkoaren benetako izena ezagutzen eta ezberdina da.

Beraz, Jainkoaren Izena ez zen inoiz modu berdinean esan, beraz, gizonek Jainko ezberdina zela uste zuten; Mendeetan zehar, ilusio horren biktimak, borroka gerratikoak eta borrokak burutu zituzten. Gerra erlijiosoetan hil eta errugabeen odola isuri zuten beren Jainkoaren izenean. Jainkoaren haserrea are bortizagoa zen haiengandik, homizidioa egin baitzuten. Kristautasuna eta konponketa bila, hiltzaile hauek, santuak mozorroturik, meskitak, elizak eta tenpluak eraiki zituzten beren otoitz eta otoitzetarako. Zigorgabetasunengatik ispasatzeagatik, epiteto ugari bidali zioten Jainkoak haiei erantzuteko:

Toru El (zezen jainkoa), El Ôlam, (Genesis 21.23), El Elyon (Jainko gorena), El Shaddaï ("Jainko ahalguztiduna"), El `Olam (" Jainko eternoa "), El 'Haï ( "Jainko Bizia"), El Ro'i ("Jainkoa ikusten"), El Elohe Israel ("Jainkoa, Israelgo Elohim"), El Guibor ("Jainkoa Sendoa") ... baina Jainkoak ez zuen erantzun.

Al-Quddūs (Santifikatua), Al-Ghaffār (Barkatzen duena da nahi duenarentzat), Al-Haqq (Egia: Allah egia absolutua da), Al-Bāsit (askatzen duena da, handitu eta biderkatu jakinduriarekin bat etorriz) ... baina Jainkoak ez zion erantzun

Urteen poderioz, bere isiltasuna eta urruntasuna zela eta, Jainkoa Goirena, Ezezaguna, Ezkutatua ... deitzen zen

Jakina, Jainkoaren Izena betirako galdu zen eta inork ezingo zion deitu bere benetako Izenaz, baina oraindik genuen sinaduraren inprimaketa.

Izan ere, Medou Neter deituriko hieroglifikoei esker, bere izena aldaezineko blokeetan grabatuta zegoen: Amon (JMN) "Egiptoko ezkutuko Jainkoa".

Baina nola ahoskatu JMN?

Bokalizazioa hizkuntza batetik bestera aldatu ahala, JMN hitz beraren transkripzioak aurkitzen ditugu Imen, Imon, Amen, Amon edo Amun formetan.

Amaña babiloniar, asiriar Amūnu Amen kristauak egiteko, musulmanak Amin Amma Dogon egiteko, Imana Ruandar eta Burundians egiteko, Nyame Ashanti eta Akan for ...

Zoritxarrez, ezin da jada jakin Jainkoaren izenaren bokalizazioa, mBaina hizkuntza horien guztien bidez gizakiak gauza bera adierazi nahi zuela da: GUZTIENTZAKO BAKOITZAK IZANGO DIRA.

Matthieu Grobli-ren arabera