L 'mar thoradh ar theiripe ealaíne laghdaíodh solas an lae i ndomhan go dtí toisí sráidbhaile domhanda, i gcomhthéacs, ba chóir a rá, de shibhialtacht an Iarthair a scrios gach éagsúlacht chultúrtha agus a d’fhógair bás Dé.
Ciallaíonn sé seo go gcaithfidh an mhodha teiripe ealaíne seo, a éiríonn as síocanailís Freudian, spéis a thabhairt d’fhir as gach cearn den domhan, idir tearcfhorbartha agus ardfhorbartha, nach féidir idirdhealú a dhéanamh le huafás na maireachtáil i gcultúr monolithic arb iad a saintréithe riachtanacha: dúshlán údarás an athar, ceistiú na lánúine agus an teaghlaigh, aonad bunúsach na sochaí, transgression na difríochta idir an dá ghnéas, éadulaingt frustrachais , an t-éileamh neamhshrianta ar an gceart chun taitneamh, an t-aineolas ar luach bunaidh na hoibre, cailliúint bhrí na beatha, bua na mothúchán áiféiseach (foinse an éadóchais a chuimsíonn daonnacht an lae inniu) agus é a choróiniú go léir , an tubaiste comhshaoil a chuireann buanseasmhacht an domhain i mbaol.
Leagann an teiripe ealaíne a spreagtar go hanailíseach na cuspóirí léi féin chun rannchuidiú le hathchóiriú an “fhíocháin teanga” i staid dhílis, trí chaidrimh tacaíochta agus “treorach” a bhunú i dteaghlaigh atá i gcruachás. comhtháthú, le leanaí agus déagóirí a bhfuil sóisialú de dhíth orthu, leanaí scoile agus mic léinn a mbíonn deacrachtaí acu, agus trí bheith ag obair chun na daoine imeallaithe a athimeascadh.
Cáineadh an síocanailís as a bheith rófhada, costasach, as stádas maslach a dheonú don athair chun coincheap a cheadú, coimpléasc Oedipus, a cheistítear a luach heorastúil, faoi dheireadh, déanaimid cáineadh síocanailís gan an tréimhse réamhfhocal a bhaineann leis an lánúin mháthair-linbh a chur san áireamh. Tréimhse nuair a bhíonn iallach ar an leanbh, mar atá bunaithe againn, a thionchair a chur in iúl agus a chuid comharthaí a chur in iúl trí neamhoird choirp (teanga choirp): colitis, constipation, diarrhea, gás, asma, vomiting, anorexia, otracht , cosc ar na matáin, srl.
Is ag bunús na teiripe ealaíne a bhreathnaítear nach féidir an rud nach féidir a chur in iúl trí theanga bhriathartha a chur in iúl trí theanga choirp nó a thrasuí i bhfoirmeacha grafacha.
Is é cuspóir na teiripe ealaíne, dá bhrí sin, gan síocanailís a athsholáthar ach cúram an naíonáin faoi chois a thionscnamh san othar fásta, trí leas a bhaint as idirghabháil gníomhaíochta ealaíne. Ba chóir béim a leagan air, is síocanailís é an teiripeoir ealaíne ar mian leis a thionscnamh a leathnú agus a chríochnú trí idirghabháil ealaíne.
Is é an cur chuige ealaíne-theiripeach ná teicníc leigheas a thagann chun cinn leis an idirghabháil ealaíne, a éilíonn an t-urlabhra discursive de dhíth, níos mó agus níos mó infiltrated ag impulses scrios.
Ina chéim propaedeutic, bíonn teiripe ealaíne i bhfoirm gníomhaíochta scaoilte a bhfuil sé mar aidhm aici aslonnú na n-impulses "anal" mar a thugtar orthu, a bhfuil de thoradh ar a millteach faoi chois na naisc shiombalacha a bhriseadh, agus caos síceach a chruthú de 'an áit a dtosaíonn pléascanna an fhoréigin shóisialta.
Is éard atá san ábhar léirithe, don iarrthóir le haghaidh teiripe ealaíne a roghnaigh idirghabháil na péintéireachta, bord líníochta gan Smál, siombail den mháthair anal toirmiscthe, bataí pastail dhonn a bhíonn i láthair analaí le feces. Is éard atá sa ghníomhaíocht urscaoilte tionscnaimh ná tacaíocht ionadaíoch na máthar a shlánú agus ionsaí a dhéanamh uirthi ar gach bealach trí achomharc a dhéanamh, de réir inspioráid a eagraíochta sadistic, ar rudaí maol (sceana, siosúr, gearrthóir).
Críochnaíonn an próiseas a bheidh dírithe ar dhíothú impulses ionsaitheach faoi chois le scriosadh agus laghdú dramhaíola bréige an mheáin ealaíonta mhaighdean, comhartha de sháruithe an “toirmeasc fecal”.
Is meafar é an tacaíocht ealaíonta a mbaintear mí-úsáid as teiripe ealaíne do “shíomptóim choirp” an linbh atá aontaithe leis an máthair neamh-shiombail.
Is éard atá i gceist le teiripe ealaíne, dá bhrí sin, an chéim neamhbhriathartha a choinnigh an t-othar óna óige mar gheall ar easpa idirghabhála máthair shóisialaithe a dhéanfadh a impleachtaí réamhbhreithe a thiontú ina bhfocail. .
In ionad na máthar siombailithe, cuirfidh an teiripeoir ealaíne trasuí tiomántáin anal chun cinn go leibhéal na meafar, iad a chur i bhfoirmeacha plaisteacha agus a léiriú i dteanga bhriathartha.
Déanfar an sprioc a bhaint amach dá bhrí sin, nuair a laghdaigh an t-othar an tacaíocht do bhruscar agus go mbainfidh sé le mothú an bua a chruthaigh an t-eispéireas cónaí ar omnipotence megalomaniac. Déanann gnáthfhorbairt an duine an t-eispéireas ar thaithí uile-chumhachta a réamh-éileamh sula n-éireoidh an t-easnamh as lú.
Nuair is iomchuí, ar thionscnamh an teiripeora, tiocfaidh mothú ciontachta dúlagair (a phionósaíonn maitríd) chun cinn. Go deimhin, is nóiméad cinntitheach i dteiripe ealaíne é ciontacht dúlagair toisc go gceadaíonn sé don othar Ainm an Athar a agairt agus a idirghabháil a iarraidh.
Déantar an “t-athair marbh” a “athbheochan” ag grá an linbh a bhfuil cosaint de dhíth air i gcoinne mí-úsáid na máthar uilechumhachta. Agus mar thoradh air seo tá an fonn ar chúiteamh trí ghníomhaíocht chruthaitheach idirghabhála, arb iad na foirmeacha preverbal na táirgí.
Éiríonn lá nua, ag tabhairt dóchas don othar matricide, nuair a bhfaighidh sé ciontacht deargtha, iarrann sé ar idirghabháil an athar é a shábháil ón mbagairt síceatach. Is amhras gurb é an ghníomhaíocht chruthaitheach a spreagann sé an comhartha ar a gcumas athshlánaithe a dhúscailt, rud a chruthaíonn dóchas laistigh dá tréigthe.
Is é an mothú athnuachana seo ná smachtbhanna ar chumas an othair an tsamhlaíocht sadistic a mháistir agus siombalachas a ghiniúint, a bhuí le hidirghabháil an dé-chaidrimh ag Ainm an Athar.
Níl an t-eispéireas seo ag súil go n-athmhúnálann an t-othar cruthaitheach mar gheall ar a bheith ann, agus déanann sé an t-eolas faoi shaol an domhain freisin, a bhuíochas sin do smacht na n-imscrúduithe anal ina dtiocfaidh milleadh an duine.
Rud a thugann orainn smaoineamh nach bhfuil an “Chonaic comhshaoil” barántúil toisc go seachnaíonn sé an nasc orgánach atá ann idir an “fheidhm anal” agus iompar millteach an duine i dtreo a thimpeallachta. Is é an fáth nach rialaíonn fear a thiomáineann anal go ndéanann sé dochar dá suibiachtúlacht féin, don tsochaí ina gcónaíonn sé agus don timpeallacht.
Sin é an fáth nár cheart dúinn óráidí na ndaoine sin a ghlacadh “atá comhtháite go maith i sochaí na dtomhaltóirí”, a mhaíonn go bhfuil imní éiceolaíoch orthu: Is gá, nó ní chuirfear, amhras faoi fhorbairt inbhuanaithe. bunsraitheanna an chultúir cheannasaigh, a mholann gur chóir go mbeadh Man mar “mháistir agus úinéir an nádúir” agus gurb é an “toil chun cumhachta” a “chreidiúnú”.
Dá bhrí sin, déantar na seansanna atá ann "tús" agus an daonnacht a athbhunú i bpróiseas an aischéimnithí agus luach tionscnaimh na teiripe ealaíne á chur san áireamh, agus é mar chuspóir aige rochtain ar riocht "rialú anal" a chur chun cinn. iontráil sa réimse siombalach: an áit seo chun an t-ábhar morálta a chomhlíonadh infheistíodh le tuiscint ar a chuid freagrachtaí i leith an duine agus a thimpeallacht.
