VEenheid van ijdelheden, zegt Imhotep, ‘alles is ijdelheid. Het leven stroomt, net als de Nijl, onophoudelijk, en in zijn stromingen navigeren we door de kortstondige zijrivieren van het bestaan. Zie, de aspiraties van stervelingen onthullen, als vluchtige schaduwen op de tempelmuren, hun vergankelijkheid in het grote kosmische tapijt.’
“De zon komt op en de zon gaat onder; de kosmische dans van Re gaat door. In de oneindige tijdsruimte zijn we slechts kortstondige dansers, vluchtige acteurs op het heilige podium. Terwijl het zand verschuift, verandert ook het lot van stervelingen, en tijdens hun zoektochten streven ze de illusoire luchtspiegelingen van betekenis na.
“Denk aan de werken van mensen, hun monumenten en gebouwen die de hemel doorboren. Naarmate de eeuwen verstrijken, bezwijken zelfs de krachtigste bouwwerken echter onder het zand van de tijd. De stenen zelf fluisteren over de vergankelijkheid van menselijk ondernemen.”
Bent u geïnteresseerd in dit artikel en wilt u het volledig lezen?
Toegang tot alle Premium-inhoud. Meer dan 2000 artikelen en e-boeken