NWe hebben zojuist in de conclusie van hoofdstuk 3 gezien dat het christendom de essentie van zijn deugden ontleent aan de kamit-gedachte van de faraonische periode. De noties van geboorte door de "Heilige Geest", van "drie-eenheid", van de "redder" van de wereld, van "opstanding", zelfs bepaalde symbolen, zoals de zonnekroon boven het hoofd van Christus, vallen onder de cultus van de zon en kwantumfysica (van deeltjes) beoefend door Kamit-astronomen. Vanaf nu moeten we bedenken dat de "animistische" heiligdommen het zegel dragen van heilige plaatsen gewijd aan de fysica van deeltjes waarvan de kennis vergoddelijkt is.
Het is duidelijk dat de Roomse kerk eenvoudigweg enkele oudere Kamit-teksten heeft teruggevonden door ze aan Jezus Christus toe te kennen nadat ze zorgvuldig zijn geknipt. Ze had niet de tijd en het geduld om hun symbolische betekenis in relatie tot de wetenschappen van het universum te leren en te begrijpen. Maar omdat het zo is, kunnen we vergeven.
We moeten zelfs vergeven omdat het de wet is. In feite spelen wij op het niveau van menselijke culturen de rol vanOsiris (begin), daarna die van zijn zoon Horus (de voortdurende uitbreiding van het leven, voorgeschreven door Afrikaanse mythen en rituelen). Vanuit dit perspectief bezien speelt de Scandinavische (westerse en Arabische) wereld een rol Seth woestijnen. Door Afrika in slavernij en onder het koloniale juk te plaatsen, heeft deze Noordse wereld alleen maar de Osiriaanse haat tegen Afrika geactiveerd Seth bij de verovering van de macht. In feite was het paradigma van disjunctie en exclusivisme haar door de natuur voorgeschreven, terwijl dat van Azië het land was yin en yang, komt meer voort uit een ternaire synthese van de Kamit-wereld en de Noordse wereld.
Bent u geïnteresseerd in dit artikel en wilt u het volledig lezen?
Toegang tot alle Premium-inhoud. Meer dan 2000 artikelen en e-boeken
