Se representerend als een mythische held in de moderniteit, en psychoart-therapie als een initiërende zoektocht, onderneemt de patiënt-aanvrager zijn reis door zijn doodsdrift, voorgesteld als een verslindend monster, te projecteren op een artistiek medium, een utopische ruimte waar de heroïsche strijd. Gigantische strijd waarin het monster, vernietigd, voortdurend wordt herboren uit zijn afval.
Deze eerste fase van psychart-therapeutische activiteit leert de aanzet dat sadistische confrontatie wanhopig is omdat we geen toewijsbaar doel kennen. Per definitie creëert vernietiging nieuwe impulsen.
De tweede fase van de psychotherapie is die waarin de verzoeker, die het niet langer kan volhouden en zijn eigen dood verwacht, een beroep zal doen op de zorg van de transcendente vader, zodat hij bemiddelt in zijn dodelijke confrontatie met het onverbiddelijke monster. Deze fase waarin de verzoeker de menselijke eindigheid en de transcendentie van de vader ervaart, is cruciaal omdat het het humaniserende moment van schuld en symbolische genoegdoening inluidt, door middel van creatieve artistieke activiteit.
Bent u geïnteresseerd in dit artikel en wilt u het volledig lezen?
Toegang tot alle Premium-inhoud. Meer dan 2000 artikelen en e-boeken