Pzwart water, witte maskers is een werk van Frantz Fanon en gepubliceerd op Seuil en 1952. Het boek opent met een citaat vanAimé Césaire (Toespraak op kolonialisme). Ik spreek over miljoenen mannen die geleerd zijn met angst, minderwaardigheidscomplexen, beven, knielen, wanhoop, stromannen.
Het is een kwestie van analyseren, vanuit psychologisch oogpunt, van wat de kolonialisme overgelaten als een erfenis aan de mensheid, en dit vanuit de relatie tussen de zwarten en de blanken. Het is een hele reeks definities die zijn gemaakt door differentiatie, en daarvoor legt het eerste hoofdstuk de basis van linguistique. Fanon beweegt heen en weer tussen enerzijds de ervaringen die hij heeft opgedaan in zijn eigen bestaan als student en als arts, en in hedendaagse literaire getuigenissen (Senghor, Césaire, Mayotte Capécia...), en anderzijds de analyses van filosofen (Sartre, Maar ook Michel Leiris, Georges Mounin,Marie Bonaparte, Alfred Adler). Zijn these is dat kolonisatie een collectieve neurose heeft gecreëerd die moet worden weggewerkt. Het beschrijft alle stratificaties om een bewustzijn van de kant van te laten West Indians en in de tweede plaats zwarte Afrikanen en blanke Fransen. Dit korte werk zal in Frankrijk weinig impact hebben, maar blijft belangrijk in de antikolonialistische literatuur. Het is opvallender voor de waarachtigheid van de krankzinnige kreet, vooral in hoofdstuk 6 en in de conclusie, vergelijkbaar met de poëzie van Leon Gontran Damascus, dan voor zijn linguïstische en psychiatrische analyses die met meer reikwijdte en methode in De West-Indische spraak d 'Edouard Glissant die is geïnspireerd door dit werk.
Vind je de website leuk?
Krijg toegang tot al onze Premium-inhoud. Meer dan 2000 artikelen en e-boeken
Zwarte huid, witte maskers
🛒 Ik bestel de mijne 👇
Voordelen
Release Date | 2015-04-09T00:00:01Z |
Taal | Frans |
Aantal pagina's | 240 |
Publicatie datum | 2015-04-09T00:00:01Z |