Quoi meer landelijk en familie dan deze term die de hele wereld heeft aangenomen!
De oorsprong ervan is niet minder grimmig. "Picknick" is een samentrekking van "Pick a nigger" "to pick a nigger". En pak het niet op om het uit te nodigen voor een gezellig countryfeestje, maar om het te lynchen.
In tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht dat lynchpartijen onlosmakelijk verbonden waren met de periode van de burgeroorlog en de wederopbouw, gingen ze op grote schaal door tot in de jaren dertig, zonder volledig uit de Amerikaanse tradities te verdwijnen.
Maar als sommigen in absolute geheimhouding werden geopereerd en onder de bescherming van Ku Klux Klan-bivakmutsen, vonden anderen plaats op klaarlichte dag, gelegenheden voor echt feest.
We worstelen en we drinken bier voor lijken die worden geconsumeerd op vuurpotten, voor lichamen die draaien aan het uiteinde van een touw of onder prikkeldraad dat hen omringt, we slaan met loden stokken, we verbreden wonden met een mes, schroevendraaier, blik opener of de metalen punt van een paraplu, we snijden vingers, oren of geslachten af om ze om ons heen aan te bieden, we schieten de slachtoffers - drieduizend acht honderd drieëndertig tussen 1881 en 1940, van wie 98% zwart was - en de gemaakte foto's veranderden in duizenden ansichtkaarten.
Lynchen is de afleiding van de kleine steden in het zuiden, maar het westen en de grote vlaktes geven er graag hun hart aan. We gaan er als gezin heen, soms melden de kranten het via de pers. Het is niet ongewoon voor hilarische politieagenten om hun hart uit te lachen op de eerste rij van de show. Deze festiviteiten hebben twee namen gekregen, de “picknick” en de “Friday Night Boot Burnings” “The Friday Night Grill”.
Drie jaar geleden publiceerden vier zwarte journalisten en historici in de Verenigde Staten een boek getiteld "Without Sanctuary", met de veelzeggende titel: Lynching in the United States in XNUMX foto's. Een beangstigend, overweldigend document en een uitzonderlijke getuigenis.
Sommigen bekennen hun afschuw over de scènes die zo voor hun ogen worden blootgelegd, spelen de struisvogel, feliciteren zichzelf met het feit dat deze barbaarse praktijken tot een vervlogen verleden behoren en verkondigen keer op keer dat "er bijna vijftig jaar lang niet is gelyncht in Amerika". De lynchpartijen zijn echter niet verdwenen.
Het is alleen dat we niet altijd negers, joden, indianen, geelen of Iberiërs ophangen. We plastic hun huizen, we schieten ze met aanvalsgeweren, we slaan ze tot de dood volgt met een honkbalknuppel.
Het in Atlanta gevestigde Center for Democratic Renewal registreerde tussen 1980 en 1986 1968 moorden die toe te schrijven waren aan extreemrechts, twee keer zoveel in de jaren die volgden. Nogmaals, dit zijn slechts aanvallen en aanvallen met een fatale afloop. Maar de goede oude lynchpartijen in Amerikaanse stijl verdwenen in XNUMX niet.
We bevelen alleen het lezen van de magnifieke Freedom aan, een fotografische geschiedenis van de strijd van zwarte Amerikanen, gepubliceerd in 2003 door Phaidon-edities.
We zullen de foto niet vinden van de neger die achter de auto van drie leden van de Klan werd gesleept tot hun dood volgde in Texas in 1999, aan de andere kant zullen we die van de jonge Michael A. Donald, 19, zien die, die vertrok op 21 maart 1978 om sigaretten te kopen, werd de volgende dag opgehangen en gemarteld aan een boom gevonden. De scène speelt zich af in Mobile, Alabama, waar van november 1980 tot mei 1981 niet minder dan "twaalf doden gemotiveerd door rassenhaat" werden geteld.
Vind je de website leuk?
Krijg toegang tot al onze Premium-inhoud. Meer dan 2000 artikelen en e-boeken
Vrijheid: een fotografische geschiedenis van de Amerikaanse Zwarte Strijd
🛒 Ik bestel de mijne 👇
Voordelen
Release Date | 2005-03-24T00:00:01Z |
Taal | Frans |
Publicatie datum | 2005-03-24T00:00:01Z |