De poëzie van Grobli Zirignon: Een poëzie van de universele Dr VAHI Yagué Afdeling Moderne Letteren Universiteit van Cocody
Managementsamenvatting
De thema's bestaan, tijd en dood komen terug in de poëzie van Grobli Zirignon. Elk van hen wordt echter op verschillende manieren door de dichter waargenomen: het bestaan is een "leegte", een niets dat geen reden heeft om te zijn omdat het geen tastbare realiteit vertegenwoordigt. De tijd raast door het dagelijks leven te vernietigen en leidt onvermijdelijk tot de dood die geen voorwerp van angst is in zoverre het leidt tot een ander leven. De filosofen Jean Paul Sartre, Emmanuel Levinas en Berdiaeff Nicolas benaderen min of meer in dezelfde richting met het enige verschil dat ze het bestaan erkennen als een traumatisch fenomeen, maar dat om te overwinnen de verantwoordelijkheid van de man vereist. De hier en daar uitgevoerde analyses laten zien dat de bovengenoemde thema's de grenzen van elk land en elk continent overstijgen, wat getuigt van de universaliteit van Grobli Zirignons poëzie en verder dan de neger-Afrikaanse poëzie.
Invoering:
Zwarte Afrikaanse poëzie droeg bij aan de strijd voor de vrijheid van het negervolk door in opstand te komen tegen de onmenselijke praktijken van slavernij en kolonisatie. De slavernij werd afgeschaft en de politieke onafhankelijkheid van de Afrikaanse landen werd verworven, het nam zich voor de dictatoriale macht van zijn leiders te hekelen. In die tijd spraken we respectvol over de poëzie van zelfverdediging en zelfkritiek. Daarnaast werden ook sentimentele en religieuze poëzie geboren. Al deze verschillende vormen van poëzie baseren hun handelen op de menselijke conditie, op de liefde van God of de liefde van de mens en op de lijdende mens. Ondanks het onbetwistbare bewijs van een neger-Afrikaanse poëzie waarvan de verschillende thema's de wereld interesseren, weigeren sommige critici het universele karakter ervan te erkennen. Ze stellen dat deze poëzie past in een precieze temporele en ruimtelijke ruimte. De huidige studie wil de universalistische dimensie van neger-Afrikaanse poëzie laten zien, hoewel deze vaak verbonden is met de geschiedenis van het negervolk. Hiervoor verwijzen we naar de poëzie van Grobli Zirignon. Deze Ivoriaanse dichter publiceerde respectievelijk in 1981 en 1982 twee suggestieve dichtbundels: Wrakken et Dispersies die de problemen van bestaan, tijd en dood opwerpen. Deze drie thema's geven algemene visies op de eeuwige dilemma's waarmee de mens zonder enige uitzondering wordt geconfronteerd en vormen ongetwijfeld de originaliteit en vooral de universaliteit van de poëzie van Grobli Zirignon.
Bestaan
Het woord 'bestaan' komt van de Latijnse term 'existere', wat 'nu zijn' betekent, of men nu levend of levenloos is. Dit is hoe een steen, een kiezelsteen, in zekere zin levenloos is. De plant “is” het dier “is”, de mens “is bezield”. In dit geval staat het zijn radicaal tegenover het niets; maar onder de wezens of het geheel van dingen die zijn, neemt de mens een plaats van keuze in voor zover hij de enige is die zich bewust is van zijn eigen bestaan. De mens onderscheidt zich van dieren of van een ding omdat hij zijn aanwezigheid in de wereld concreet manifesteert. Deze aanwezigheid wordt dagelijks getoond en bevestigd door het vermogen van de mens om te redeneren, zijn gevoelens en emoties te uiten, zijn omgeving te veranderen; kortom, de mens is begiftigd met intelligentie. Men zegt dan dat dingen en dieren een onveranderlijke essentie hebben. Alleen de mens heeft een essentie die hij op elk moment kan creëren dankzij zijn intelligentie waar we het eerder over hadden. Voor Lévinas “wordt het bestaan opgevat als een volharding in de tijd.” Het is omdat de mens “is” in de tijd dat hij bestaat. Buiten deze realiteit stort alles om hem heen in elkaar.
Wat de dichter Grobli betreft, "bestaan is leegte van leegte van gecondenseerde leegte"
Het bestaan wordt gelijkgesteld met een ruimte waaruit we planten, dieren, stenen, beekjes of waterpunten hebben verwijderd, kortom alles wat haar schoonheid heeft gemaakt, haar leven heeft gegeven en menselijker heeft gemaakt. Niemand kan de betekenis van zijn bestaan ontleden omdat het 'is' terwijl het dat in werkelijkheid niet is. De mens, in deze sombere ruimte vaart wanhopig zonder zich aan een object vast te kunnen klampen, want om hem heen strekt de 'leegte' zich uit tot in het oneindige en stapelt het puin zich op in onvoorstelbare verwarring. Bestaan is niets dat dagelijks geaccentueerd wordt. Zijn rampzalige toestand wordt sterker en wordt altijd meer "gecondenseerd", dik wanneer de tijd zijn donkere mars voortzet naar een onbekende bestemming. De langere parallelle constructies in de verzen 3 en 4 van het onderstaande gedicht suggereren een gradatie, een negatieve progressie van een bestaan dat steeds opgaat in een feit van geen kapitaalbelang of van weinig waarde omdat het niets concreets en aantrekkelijks bevat, zo niet een sombere "leegte" die zich ontvouwt onder een regenboog van (Levinas (Emmanuel), Van bestaan tot bestaand, Parijs, librairie philosophique J. Vrin, 1998, p Grobli Zirignon, idem p. 22 2) menselijke ellende, kwaad bezaaid aan de rand van een gapende afgrond waarin het bestaan zijn zetel heeft gebouwd: in de bodemloze afgrond is er zoiets als een haar dat de illusie van het bestaan genereert.
Geen enkel bestaan kent een onbeperkte duur in ruimte en tijd. Vroeg of laat leent ze de smakeloze betovering van chaos uit de diepte. De "bodemloze afgrond" vertegenwoordigt in dit gedicht het einde van een korte of lange wandeling die ieder mens in eenzaamheid onderneemt. Het begin van deze ervaring lijkt hem aanvankelijk te verbazen, maar uiteindelijk realiseert hij zich dat hij wegzinkt in een onbeschrijfelijke "illusie" omdat hij zich als "een haar" in de ogen naar de hel laat gaan. . Bijgevolg vertaalt het bestaan voortdurend het raadsel dat we vrezen omdat het ons begrip te boven gaat: het is een merkwaardige partner die ons daar wordt aangeboden, monsterlijk, dit ondoordringbare en te veel gebruikte ding dat het bestaan is
De mens laat zich, tegen zijn wil, in de armen van het bestaan trekken. Hij had graag afstand genomen van deze 'nieuwsgierige partner', wetende dat dit alleen maar bitterheid en teleurstelling met zich meebrengt; maar hij heeft de capaciteit niet omdat het hem stiekem werd 'aangeboden' zonder eerst verstandig na te denken voordat hij een vriendschap met haar sloot. Gedwongen en gelaten vanaf nu, past de mens zich aan om samen te leven met deze “monsterlijke” plaag waarvan niemand de sombere geheimen kan ontcijferen omdat hij “ondoordringbaar” is, wordt “te veel gebruikt”, aangetast door seniliteit zodra ze de dag ziet. Geconfronteerd met dit raadsel verliest de mens zijn sereniteit en toont hij zijn indociliteit: zoals deze losbandige kinderen die onmiddellijk weggingen, weten niet meer waarom ze werden gestuurd, dus hier zijn we hulpeloos en hebben we alle herinneringen aan ons fundamentele project in het bestaan verloren.
Het bestaan verstoort onvermijdelijk de rust van de mens. Ze infantiliseert de laatste tot het punt dat hij vaak onsamenhangende en onverantwoordelijke handelingen verricht. Zijn houding komt ongetwijfeld voort uit het trauma dat het bestaan hem dagelijks toebrengt. Inderdaad, de geboorte van de mens versmelt met zijn bestaan, wiens avonturen worden onderbroken door ontberingen die moeten worden overwonnen. De man, van streek, die niet meer weet waar hij is, die niet meer weet wat hij moet zeggen en doen, heeft zichzelf niet meer in de hand. Verbijsterd als bepaalde "kinderen" die, eenmaal door een volwassene "gestuurd" naar een bepaalde plaats, bij hun aankomst de redenen negeren waarom ze de reis hebben gemaakt, dwaalt de man op aarde zonder enig kompas "met alle herinnering verloren" aan zijn fundamentele bestaand project”. Daarom weet hij niet waar hij vandaan komt en waar hij heen gaat, evenals de redenen voor zijn aanwezigheid in de wereld. Het bestaan ervan is dan ook een ongelegen genoegen dat de dichter bovendien assimileert: zoiets als een lege erectie.
Het bestaan lijkt op het eerste gezicht een aantrekkelijk fenomeen dat de mens onweerstaanbaar aanspreekt. Daarbij hecht het zich, zonder enige voorzorg, er wonderbaarlijk aan vast. Het was na een lang verblijf in zijn bedrijf dat hij besefte dat hij een fout had gemaakt. Hij had niet al vroeg moeten worden verplaatst als een man wiens penis overal en onder alle omstandigheden gretig "opgericht" is. Het mannelijke geslacht, dat logischerwijs een nobel voortplantingsorgaan is, wordt plotseling even vulgair als een laag en destructief bestaan van de levensadem. In deze ongezonde atmosfeer worstelt de mens om zich te ontdoen van het kwaad dat deze slechte metgezel in de menselijke samenleving propageert. Omdat de beproeving moeilijk te doorstaan is, neemt de man een houding aan die niet aan de waakzaamheid van de dichter ontsnapt: bestaan is de ander tenminste symbolisch vertrappen. Het bestaan lijkt op een enorm slagveld waar totale onveiligheid heerst. Mannen en vrouwen zoeken dan naar manieren en middelen om aan de gevechten te ontsnappen. Daardoor durft niemand aandacht te schenken aan de aanwezigheid van "de ander". Iedereen staat zichzelf zelfs toe om het "aan hun voeten" te "betreden" in hun verwoede race naar een oase van rust. Het bijwoord "symbolisch" wijzigt de onvrijwillige houding van de mens tegenover zijn buren. Welke houding vindt zijn oorsprong in de heftige emotionele schok die het bestaan op de mens veroorzaakt. Deze fysieke marteling, georkestreerd door het bestaan, treedt in werking vanaf de geboorte van de mens, zoals Grobli melancholisch onderstreept: bestaan is eruit worden gegooid en gereduceerd tot tollen als een verloren ziel door het gesloten huis. Voor de dichter geniet de foetus relatieve veiligheid en bescherming gedurende de negen maanden die hij in de baarmoeder van de moeder moet doorbrengen of in ieder geval in dit "gesloten huis" in de omheining waarvan geen extern wezen zijn bestaan niet zal verstoren of schaden . Na zijn rijping zal het duidelijk naar buiten gaan. Het is op dit moment dat hij zal worden veroordeeld om, tegen zijn wil, de moeilijkheden en de existentiële kwellingen het hoofd te bieden. Niemand kan deze last van ons afschudden die het bestaan ons onvermijdelijk oplegt. Dit is bovendien een van de belangrijkste elementen van de menselijke conditie. Jean-Paul Sartre komt in dezelfde richting wanneer hij bevestigt: "Als ik besta, is dat omdat ik een afschuw heb van het bestaan (...) Ik ben het die mezelf uit het niets trekt waarnaar ik streef: haat, de afkeer van bestaande; dit zijn allemaal manieren om mezelf te laten bestaan om mezelf in het bestaan te laten zinken "De mens kan niet beweren echt te bestaan wanneer hij een scherpe" afschuw van het bestaan voelt ". Daar beseffen we dat het bestaan niet gemakkelijk is. Het bezoedelt voortdurend de omgeving van de mens en sleept hem mee in een scherpe wervelwind van angst. Daarom zoekt de mens een ontsnappingsroute om 'uit het niets' te komen dat zijn bestaan uitmaakt. Jean-Paul Sartre denkt dat de gevoelens die ieder van ons jegens onze naaste heeft, in dit geval "haat, walging, vreugde, verdriet ..." vechten tegen de leegte die ons omringt en ons doet "wegzinken" of het concrete fundament vormt redenen voor onze aanwezigheid in de wereld; vandaar het belang van anderen in ons individuele bestaansplan. De man die vervolgens in eenzaamheid volhardt, loopt echte gevaren, zoals Emmanuel Levinas aangeeft: "Het bestaan sleept een gewicht mee, al was het maar zelf, wat zijn reis van het bestaan bemoeilijkt". Vanaf dit moment loopt degene die het alleen draagt, het risico te bezwijken als hij niet voorzichtig is.
"De eerste stap van het existentialisme is om ieder mens in het bezit te stellen van wat hij is en om jouw verantwoordelijkheid voor zijn bestaan op hem te laten rusten". Ieder mens oriënteert zijn bestaan naar eigen goeddunken. Hij is de enige gids. Terwijl voor Grobli 'Bestaan gelijk staat aan niets, een' gecondenseerde leegte 'of een fenomeen dat ons naar een onbekende horizon trekt en ons tot zijn prooi maakt, denken de existentialisten daarentegen dat we het vermogen hebben om ons bestaan te maken wat we willen dat het is. Je moet gewoon de wil hebben. Aan het einde van het eerste deel van dit werk merken we op dat het bestaan een van de belangrijkste feiten is van onze reden om in de wereld te zijn. Inderdaad, niemand ontsnapt eraan en poëtiseren ervan duidt op zijn universaliteit.
tijd
Het lexeme "tijd" komt van het Latijnse "tempus, temporis", wat duur, tijdperk, zijn of moment betekent. Tijd duidt een onbepaalde omgeving aan waar de opeenvolging van verschijnselen zich lijkt te ontvouwen. Voor empiristen is tijd een orde van geconstrueerde relaties; de volgorde van opeenvolgende (dat is de volgorde van naast elkaar bestaan) en kan er bovendien door ervaring en gewoonte uit worden geconstrueerd. Voor metafysici en theologen is tijd de zijnswijze van wat voorbijgaat, in tegenstelling tot de eeuwigheid, die de zijnswijze is van wat overblijft. Sint-Augustinus stelt dat tijd ongrijpbaar is en dat niemand het kan definiëren. Zijn meerdere onbeantwoorde vragen getuigen van "wat is eigenlijk tijd?" Wie zou het gemakkelijk en kort kunnen uitdrukken? Wie kan het zich zelfs in gedachten gemakkelijk genoeg voorstellen om het idee dat ervan wordt gevormd in woorden uit te drukken?" . Tijd is een echt raadsel voor de mens, een dilemma waar nog geen antwoord op is. We geven het vaag weer in onze "gedachte" en geen enkele lexicoloog kan het "duidelijk genoeg" definiëren met precieze of exacte "woorden" om "het idee" dat we "hebben" soepel te vertalen. Dienovereenkomstig: "Het probleem van tijd is het fundamentele probleem van het menselijk bestaan." Voor de mens is tijd van het grootste belang. De acties die we dagelijks uitvoeren, de acties die we ondernemen, de relaties die we met anderen hebben, het werk dat we elke dag doen, de reizen die we maken en de gedachten die ons drijven, worden gerealiseerd in de ruimte en vooral in de tijd. De mens kan de tijd niet kwijt. Dit is dus het fundament, het belangrijkste en essentiële element dat het leidt en onweerstaanbaar bezit. Voor Immanuel Kant: "Tijd is een noodzakelijke representatie die dient als de basis voor alle intuïties (...) zonder deze is elke realiteit van het fenomeen onmogelijk". Sartre (Jean-Paul), L'Existentialisme est un humanisme, Paris, Nagel, 1, p Augustin (Saint), Les Confessions, Paris, Garnier, 1970, p Berdiaeff (Nicolas), Cinq Meditations sur l exist, Paris, Montaigne , 1976, p Kant (Emmanuel), Kritiek van de zuivere rede, Parijs, PUF, 1936, p.1972 61
De tijd concretiseert en objectiveert het ding en het wezen. Deze bestaan binnen en onder de druk van een absoluut noodzakelijke en primordiale tijd. Afgezien daarvan is "alle realiteit van het fenomeen onmogelijk" of versmelt met het niets zonder leven en zonder visuele fysieke vorm omdat "tijd bestaat omdat er activiteit is, creatieve actie". Het geheel van de vermogens van de mens, zijn aanleg of zijn gretigheid om te handelen en zijn bezigheden zijn ingeschreven in het ononderbroken verloop van de tijd. Daarbij is de 'activiteit' of 'creatieve actie' van de mens nauw verbonden met de tijdelijke werkelijkheid waarin deze laatste voortdurend doneert. Terwijl mensen genieten van de geneugten van het leven, vermindert de tijd ze gevaarlijk. Deze tragische en schrijnende realiteit is alomtegenwoordig Grobli Zirignon wanneer hij bevestigt: het bestaan is afschuwelijk, we zijn er en we vragen ons af wat te doen met deze voorbijgaande uren. De dichter erkent de overwinning van de tijd op alle mensen. Hij geeft zelfs zijn nederlaag bij voorbaat toe en is tevreden met het verbaal tonen van zijn destructieve vermogens. Hij beschuldigt haar ervan "het bestaan afgrijselijk" te maken; wat betekent dat de tijd het leven lelijk maakt door al zijn schoonheid, al zijn pracht weg te nemen. Geconfronteerd met de verwoestende woede van de tijd, zijn we daar hulpeloos en ontdaan, omdat we ervan overtuigd zijn dat geen enkele kracht een einde kan maken aan het kwaad dat de tijd zich in alle richtingen voortplant. Moe van het onderworpen te zijn aan zijn onvoorstelbare wangedrocht, "vraagt de dichter zich af wat hij moet doen" omdat hij tragisch zijn weg vervolgt; en de "tikkende uren" intensiveren de menselijke angst en ellende. De dichter denkt dan dat de dood een verlossing is, een zegen om te ontsnappen aan de traumatische en vernietigende gruweldaden van de tijd. De wrede en constante opwinding die hierdoor wordt veroorzaakt, zal een gelukkig einde hebben, zoals aangegeven door Grobli: Ah, dat is niet omkeerbaar in de tijd en kunnen we niet heel klein worden om terug te keren in de borst van de goede moeder en een beetje ver van de spanningen van deze gekwelde wereld. Wat de dichter betreft, hij pretendeert niet de tijd en zijn lawines van angst te ontvluchten. In plaats daarvan verzandt hij in spijt vermengd met wanhoop. Omdat de machteloosheid van de mens tegenover de tijd wreed wordt weergegeven in het dagelijkse leven van alle stervelingen. De mens kan inderdaad niet terug naar het verleden en (Berdiaeff (Nicolas), op cit, p Grobli (Zirignon), op cit p Idem, p.60) proberen de fouten die hij heeft gemaakt te herstellen. Het is ook onmogelijk voor hem om de tijd te anticiperen. GROBLI zou heel graag weer heel klein willen worden “om aangenaam te genieten van de mooie dagen van het paradijs verloren uit de kindertijd; maar helaas realiseert hij zich zijn onvermogen om zijn doel te bereiken, aangezien deze mogelijkheid hem zou doen herboren worden, om terug te keren naar het beginpunt van zijn bestaan. Niemand heeft de macht om zijn eigen 'conceptie' opnieuw te beleven of om in de baarmoeder van zijn moeder te veranderen in een foetus om een nieuw leven te beginnen. We kunnen niet meer "in de schoot van de goede moeder blijven" om daar "weinig te rusten". De dringende wens van de dichter om het verleden terug te winnen en naar de toekomst te projecteren, is onvermijdelijk tot mislukken gedoemd. Hij zal nooit de kans krijgen om het verleden te herbeleven of de loop van de tijd te veranderen. Dit zal het menselijk bestaan op gruwelijke wijze blijven schaden, om de "spanningen van deze wereld" te intensiveren; er afstand van nemen zou een overwinningsillusie zijn: en de tijd verstrijkt en we verouderen en richting de dood worden we getrokken. Het bestaan is de som van een leven dat hier en daar door de tijd wordt doorkruist. Een onstuimige, verwoestende tijd die ons meevoert en alles meeneemt wat ons dierbaar is, die door ouderdom al het mooie lelijk maakt. Het gebruik van de combinatie van coördinatie "en" komt om het idee van dwalen en verspreiden van het bestaande te bevestigen - van degene die leeft. Het drukt de stijgende gradatie uit van een bestaan dat onvermijdelijk tot de dood leidt. Al met al overstijgt het thema tijd het individu en is het zonder uitzondering gericht tot alle mensen.
De mort
De dood is de definitieve stopzetting van al het biologische leven, het eindpunt van al het bestaan. Het is een stopzetting van de biologische mechanismen die specifiek zijn voor alle levende wezens. Voor Emmanuel Levinas is de dood "het stoppen van gedrag, het stoppen van expressieve bewegingen en van beweging of fysiologische processen". 21 Het stoppen van dit mechanisme, dit gedrag en deze expressieve bewegingen is een van de onontkoombare zekerheden van het menselijk leven. De dood is dus het enige ter wereld waar we helemaal zeker van zijn. Amadou Hampaté Bâ zegt het als volgt: Wezens zijn gevangenen. Grobli Zirignon, op cit, p. Levinas (Emmanuel), Dood en tijd, Parijs, Herne, 1971, p.13 8
Een meedogenloze gevangene van de dood, de mens is een prooi voor de dood. Het belemmert ons bestaan en niemand kan zijn geweld en woede sussen. Voor Grobli Zirignon wordt de mens gedwongen om dagelijks de tijd onder ogen te zien die hem naar de dood leidt: het is de hele tijd dat we sterven en de dood sluit het altijd als de fatale film op de markt. We zullen "de hele tijd" sterven omdat het verstrijken van de tijd ons wegneemt. We moeten aan deze realiteit de instinctieve ambivalentie toevoegen met de gelijktijdige aanwezigheid van het tijd / levenspaar en de overheersing van de eerste (tijd) over de tweede (leven). De dood komt altijd tegen dik en dun en tegen de wil van de levenden; het is dus "een fatale flick", een gewelddadige klap die niemand kan vermijden. Het menselijk bestaan wordt altijd weerspiegeld in zijn onzekerheid. Het licht even op en dooft dan: is het menselijk bestaan anders dan deze vlam die trilt in de avondwind en die de dood zal wegblazen. Een licht dat zo helder is als het is, is het resultaat van verbranding. Het verzwakt geleidelijk totdat het een duisternis vormt. We kunnen het 'menselijke bestaan' assimileren met een vurige 'vlam' die, nadat hij de materie heeft verteerd, in intensiteit afneemt om te veranderen in een ondoorzichtige en sombere nacht. Het 'menselijke bestaan' wordt vroeg of laat beschadigd en verdwijnt tegen de wil van degenen die leven. Het is om deze reden dat Grobli de mens beschouwt als een “banaan” die God roostert wanneer hij dat wenst: de mens is een banaan, Gods banaan die God roostert in het vuur van het bestaan en die hij consumeert. Hampaté Ba (Amadou), Kaydara, Dakar, NEA, 1978, p Grobli (Zirignon), idem, p Grobli (Zirignon), op cit, p.41 9
Bananen zijn bederfelijke vruchten. Het wordt geconsumeerd zodra het volwassen is, anders wordt het een bedorven product. Mensen hebben een beperkte levensduur, net als bananen. Het is sterfelijk en het bestaan ervan wordt vergeleken met dat van een "banaan" die "God braadt en consumeert" wanneer het hem uitkomt. Het menselijk bestaan is daarom synoniem met degradatie, verdriet, teleurstelling, ellende en angst. Het leidt onvermijdelijk tot onrust en consternatie: het bestaan van deze ziekte die alleen kan worden genezen door de dood. Voor de dichter wordt het bestaan gelijkgesteld met een infectie die het lichaam desintegreert en ervoor zorgt dat het organisme niet goed functioneert. De dood is het enige medicijn dat geneest en geneest deze ziekte die het bestaan is. Ondanks het lijden dat de dood ons dagelijks aandoet, blijft Grobli waardig en zelfverzekerd: de dood bestaat niet om te sterven is om God te worden en voor de mens is het om zijn hoogste wensen te vervullen. Deze opvatting wordt unaniem gedeeld door zwarte Afrikanen. Inderdaad, deze denken en zijn er vast van overtuigd dat de man na zijn dood zich bij zijn voorouders voegt in het hiernamaals om daar een eeuwig leven te leiden. Sterven is de eeuwigheid binnengaan. Grobli onderstreept het als volgt: "de dood is de vrede van de dapperen" Synoniem met eeuwige rust, voelt de dood zich niet overwonnen wanneer hij wordt geconfronteerd met moed en vastberadenheid. De dappere accepteert om te sterven in de wetenschap dat hij de dood overwint. Gelooft hij in een mogelijke reïncarnatie of in een verlenging van het leven in het hiernamaals? Alles denkt het te geloven zoals we eerder aangaven omdat de dichter zijn kalmte bewaart tegenover zo'n wreed fenomeen. Om zijn dosis moed op smaak te brengen, roept hij de hulp in van kunst: door middel van kunst en andere onzin proberen we het gat van de ek-sistence te vullen. Ibidem p GROBLI Zirignon, op cit, p Idem, p.1 82.
De vakman van schoonheid, degene die zich wijdt aan schilderen, muziek, graveren... en andere kleine, onschuldige bezigheden doodt in hem de pijnen of kwellingen van het bestaan en de dood. Kunst is geen kinderspel, een hypocriete manier om luiheid of lafheid te verbergen. verre van; omdat kunst de mens in staat stelt nooit te verzanden in negatieve gedachten en de dood te heroverwegen als een epifenomeen: niet alles wordt verzwolgen in het universele zinken van de dingen er is nog steeds cultuur, deze fles bij de zee dit fossiel dit wrak spottende teken van de wil van de mens voor de eeuwigheid. Ondanks de wreedheid van de dood zakt de dichter niet weg in pessimisme. Voor hem is de mens geen wezen dat totaal en definitief wordt veroordeeld. Er is altijd iets uit zijn leven of zijn daden dat hem overleeft. Uit zijn overblijfselen, zijn puin en zijn ruïnes, "in de universele schipbreuk van de dingen", kunnen we cultuur extraheren. Dus niet alles is verloren. Cultuur maakt deel uit van dit menselijke wrak dat de dood weerstaat. Het beïnvloedt de grillen van het weer en de virulentie van het weer. De dichter assimileert het met een "fles in de zee" die altijd over het oppervlak van de oceaan blijft hangen waarvan de golven hem nooit op de kust kunnen terugwerpen. De mens is zeker van zijn eigen dood; maar cultuur vormt het 'belachelijke teken van haar wil voor de eeuwigheid'. Uiteindelijk blijft de dood, voor altijd een fatale afloop voor alle bestaande - degene die leeft. Het is een onmiskenbare zekerheid en geeft Grobli Zirignons poëzie een universele dimensie.
Gevolgtrekking:
Grobli Zirignon geeft geen betekenis aan het bestaan dat voor hem niet bestaat. Het bevat niets zichtbaars, concreets, heeft geen materie. De inhoud ervan is nooit gegarneerd. Het bestaan presenteert een uitgestrekt en hol gebied dat niemand kan vullen. Het mist dichtheid omdat het assimileert met een afgrond in een naamloze ruimte waar niets te onderhouden is. En vroeg of laat zullen alle mensen het opslokken. Jean-Paul Sartre, Emmanuel Levinas en Berdiaeff Nicolas erkennen het bestaan van het bestaan. Maar ze raden aan om het onder ogen te zien, een bewustzijn en menselijke verantwoordelijkheid. 29 Ibidem, p ibidem, p.4 11
De dood raakt Grobli Zirignon niet. Het is een epifenomeen. Het mag niet het voorwerp van angst zijn omdat het tot een ander leven leidt. Bovendien stelt hij voor om het te bestrijden door een beroep te doen op cultuur. Paradoxaal genoeg herkent hij de dreiging van de tijd. Dit maakt ouderdom lelijk wat mooi was en leidt onvermijdelijk tot de dood. Bijgevolg vormen de verschijnselen van bestaan, tijd en dood, na analyse van verschillende gezichtspunten van de auteurs, een constante zorg voor iedereen die leeft. Ze betreffen de wereld, het universum als geheel en strekken zich daarom uit tot alle wezens en ideeën. Bestaan, tijd en dood benadrukken de contingentie van de menselijke conditie. Daarmee geeft Grobli Zirignon, door de eerder genoemde thema's in zijn poëzie te behandelen, er een universeel karakter aan.
Bibliografie 1- Grobli (Zirignon), Epaves, Abidjan bij de auteur thuis, 1980 (Corpus) 2- Grobli (Zirignon), Dispersions, Paris, Silex, 1982, (Corpus) 3- Augustin (Saint), Les confessions, Paris, Garnier, Berdiaeff (Nicolas), Vijf meditaties over het bestaan, Parijs, Montaigne, Hampaté Ba (Amadou), Kaydara, Dakar, NEA, 1978, 6- Kant (Emmanuel) Kritiek op de zuivere rede, Parijs, PUF, 1972, 7- Levinas (Emmanuel), Van bestaan tot bestaand, Parijs, Filosofische bibliotheek J. Vrin, 1998, 8- Levinas (Emmanuel), Dood en tijd, Parijs, Herne, Meschonic (Henri) Pour la poétique 1, Paris, Gallimard, Sartre (Jean Paul), La Nausée, La nausée, Paris, Gallimard, Sartre (Jean Paul), Existentialisme is een humanisme, Paris, Nagel, Todokov (Tzvétan), 2. Poëtica,
